|
Баляда Гедзіміна
|
|
каля 1275 – 1341
|
Нібыта сьмерць, халодная зіма,
І ў Вільню ані хочацца вяртацца,
Бо ўсё замецена, і ўжо віна няма,
І ў замку не зьбіраюцца здавацца.
І ты на замак, як на сон, глядзіш
Празь белы сьнег, нібыта праз самоту,
І ля агню, як ля царквы, стаіш
І неба над табой нібыта зь лёду,
І ў гэтым лёдзе трэшчынай страла
Ляціць у сэрца, што ня любіць цішы.
Ляціць страла, як цемра, да сьвятла,
І кроў тваю мяцеліца заліжа.
І зазьвіняць у гарадах званы,
І хтось заплача, нехта засьмяецца.
І ад тваёй труны, як ад сьцяны,
Адыдзе ноч, і новы дзень пачнецца...
12–13.VIII.2005.
|
|
